آقا جونم! سلام
دلم براتون خیلی تنگ شده. خیلی وقته که یادی از ما نمی‌کنید. نکنه شما هم منو فراموش کردید؟!!! شما رو به خدا بگید که اشتباه می‌کنم. هر کسی که منو فراموش کنه شما منو فراموش نمی‌کنید. درسته؟ نکنه این روزا سرتون خیلی شلوغه؟ خوب انشاءالله که سالم باشید.
اگر از احوالات من جویا باشید، حال من خوب نیست اما همیشه برای سلامتی شما دعا می‌کنم. امسال موقع تحویل سال با اینکه خواب موندم و چند دقیقه بعد از تحویل سال بیدار شدم ولی قرارم رو فراموش نکرده بودم. دیر و زود داشت اما سوخت و سوز نداشت. هر چند شما که به دعای حقیری مثل من نیازی ندارید.
اما آقای من ...
ما به وجود نازنین شما محتاجیم. خودتون که بهتر می‌دونید اگه هر چی دیرتر بیاید هم دیر شدن داره هم سوختن. ما مدت‌هاست که داریم از دوری شما می‌سوزیم اما نمی‌سازیم.
سال 85 هم با همه خوبی و بدیش تموم شد.
خوبیش این بود که از همون اول سال با شما بودم. (دوس دارم لحظه لحظه امسال هم با شما باشم)
و بدیش این بود که این سال هم مثل همه سال‌های قبل بدون عطر ظهور شما تموم شد.
انگار ...
می‌گن سالی که نکوست از بهارش پیداست.
خدا کنه که این طور نباشه. خدا کنه دروغ باشه. آخه بهار امسال من بدون حضور مامان و بابام و ظهور شما شروع شد. شما رو به خدا قسم می‌دم قول بدید امسال بیاید. امسال توی تقویم دو تا 9 ربیع داریم. دو تا غدیر ثانی. اصلاً امسال رو باید به نام شما مزین می‌کردن.
ولی انگار امسال هم لیاقت نداشت که ...
بیاید دعا کنیم که امسال زمستون غیبت تموم بشه و بهار ظهور رو جشن بگیریم.
بیاید با هم دعا کنیم که امسال، سال ظهور شما باشه.
بیاید دعا کنیم که امسال توی یکی از روزای تقویم حک بشه: تعطیل، روز ظهور مهدی (عج)
بیاید دعا کنیم که امسال ...
برای منم دعا کنید که ... .
قرن‌ها، «حکومت حق» مظلوم‌ترین واژه بود و «حق» از «حق حکومت» محروم ! و «ولایت عدل» به آرمانی رؤیایی می‌ماند. طعم عدالت علی (ع) در گرمای نیمروز کوفه به کاممان بود و «حکومت حق» حسین (ع) را در صحرای کربلا نظاره‌گر بودیم.
در شبی به درازای 1400 سال، خواب حکومت حق و عدل را می‌دیدیم و این رؤیا در «انقلاب اسلامی» تعبیر شد.
خطبه‌های جهادیه‌ی علی (ع) را در صفین‌ها، جمل‌ها و نهروان‌های انقلابمان، دست‌مایه‌ی شور و حماسه می‌ساختیم و بینی کوفیان زمان را به خاک می‌مالیدیم.
تعقیب هر نمازمان، بیعت و پیمان با وفا و شهادت بود و خواهران و برادرانمان در حفظ و حراست از انقلابمان، زینب‌گونه هر رنجی را به جان می‌خریدند.
امید داشتیم سلسله‌ی انتظارمان به آن منتَظَر موعود برسد و بیعت ما به سر حلقه‌ی ولایت وصل شود.
اما تقدیر چیز دیگری بود ...
حال ما جوانان انقلابی در تلاشیم تا انقلابی دیگر به پا کنیم. انقلابی که رهبرش کسی نیست جز همان مهدی موعود (عج) که وعده آمدنش در کتب آسمانی داده شده.
یا صاحب الزمان !
بیا ... بیا که جهان عمریست در انتظار توست !
هیچ تا به حال فکر کردین که عاشورا و انتظار چه رابطه‌ای می‌تونن با هم داشته باشن؟
هیچ وقت براتون جالب بوده که چرا توی هر مجلس مذهبی ـ چه جشن و چه عزاداری ـ همیشه ذکر و یاد امام حسین علیه‌السّلام و حضرت مهدی عجّل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشّریف بوده و هست؟
می‌گن انتظار ادامه‌ی عاشوراست و بالأخره عاشورا توی انتظار خلاصه میشه و سرانجامش آنچه باید بشه، میشه!!!
به نظر من، پیوندی که بین حضرت مهدی عجّل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشّریف و امام حسین علیه‌السّلام هست با پیوند موجود بین آقا با بقیه‌ی ائمه علیهم‌السّلام، یه چیز دیگه‌اس.
بذارید منظورمو بهتر بگم البته با استناد به احادیث و روایات:
توی این یکی دو سالی که وارد بحث مهدویت شدم کتابای زیادی رو در رابطه با موضوع مهدویت دیدم و بعضیاشو هم مطالعه کردم. چیزی که نظرم رو جلب کرد این بود که اکثر ائمه علیهم‌السّلام حداقل یه حدیث با مضموم حضرت مهدی عجّل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشّریف نهمین نسل از فرزندان امام حسین علیه‌السّلام است رو توی جمع احادیثشون دارن. خوب اگه بخوایم این‌طور حساب کنیم می‌بینیم که حضرت مهدی عجّل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشّریف هشتمین نسل از فرزندان امام سجاد علیه‌السّلام، هفتمین نسل از فرزندان امام محمد باقر علیه‌السّلام و ... هستن. اما چرا اکثر امامان علیهم‌السّلام روی این موضوع که حضرت مهدی عجّل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشّریف نهمین نسل از فرزندان امام حسین علیه‌السّلام است یه جورایی تأکید داشتن؟ تا جایی که حتی خود امام حسین علیه‌السّلام هم می‌فرمایند:
قائمُ هذه الأمة هو التاسع من ولدی[1]
توی یکی از همین کتابای روایی خوندم که:
آن‌گاه که مهدی موعود عجّل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشّریف ظهور کند، بین رکن و مقام می‌ایستد و چنین ندا می‌دهد:
ألا یا أهل العالم! أنا الإمام القائم،
ألا یا أهل العالم! أنا الصمصام المنتقم،
ألا یا أهل العالم! ان جدی الحسین قتلوه عطشانا،
ألا یا أهل العالم! ان جدی الحسین طرحوه عریانا،
ألا یا أهل العالم! ان جدی الحسین سحقوه عدوانا [2]
جالبه! نه؟ اینکه آقا موقع ظهورشون به وسیله‌ی معرفی جدّشون، خودشون رو معرفی می‌کنن. پس می‌بینیم که این پیوندها دو طرفه است.
توی ایام پر سوز و گداز محرم به سر می‌بریم. ایامی که ندای یا لثارات الحسین از گوشه گوشه‌های هر شهری به گوش می‌رسه (هیچ می‌دونستید که این شعار یاران حضرت مهدی عجّل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشّریف هست؟[3]) و هیچ خونه‌ای نیست که توش خوندن زیارت عاشورا از یاد اهل دل بره. زیارتی که از خونخواهی امام حسین علیه‌السّلام در رکاب حضرت مهدی عجّل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشّریف خبر میده. اونجایی که می‌خونیم:
أن یرزقنی طلب ثارک مع امام منصور من اهل بیت محمّد صلّی‌الله‌علیه‌وآله
و
أن یرزقنی طلب ثارکم مع امام هدیً ظاهر ناطق بالحقّ منکم
و همچنین حضرت مهدی عجّل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشّریف به سید رشتی سفارش می‌کنن که نافله (مخصوصاً نافله‌ی شب)، زیارت جامعه و زیارت عاشورا بخونن و به نشان تأکید هر کدوم رو سه بار تکرار می‌کنن.[4]
شیخ عباس قمی هم توی مفاتیح الجنان یکی از با فضیلت‌ترین اعمال نیمه‌ی شعبان ـ که البته باعث آمرزش گناهان میشه ـ رو خوندن زیارت امام حسین علیه‌السّلام معرفی می‌کنه.
در توقیع مبارک امام حسن عسکری علیه‌السّلام برای قاسم بن علاء همدانی اومده که:
در روز تولد امام حسین علیه‌السّلام این دعا ر بخوان:
خداوندا! من تو را به مقام مولود این روز می‌خوانم، او پیش از آن که به دنیا چشم بگشاید و قبل از آن که تولد یابد، وعده و خبر شهادتش داده شد، آسمان و هر کس در آن بود، و زمین و هر کس بر روی آن بود، بر او گریه کرد ...، او که در عوض شهادت او، ائمه از نسل او شدند و شفا در تربت او قرار داده شد، فوز و رستگاری با او، در روز رجوع و بازگشت او و بازگشت اوصیا از خاندان او، بعد از قائم آنان و سپری شدن غیبت او می‌باشد.[5]
اینم بدونید بد نیست: در اعیاد فطر، قربان و غدیر، زیارت این دو امام وارد شده.
از این جور پیوندها بین امام حسین علیه‌السّلام و حضرت مهدی عجّل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشّریف زیاد هست و فقط کافیه برای پی بردن به اونا دقت و دید مهدوی مون رو تقویت کنیم. اما نتیجه‌ای که میشه از این پیوندها گرفت اینه که:
فرهنگ عاشورا زمینه ساز فرهنگ انتظار هست و انتظار ادامه‌ی عاشوراست.
یاران حضرت مهدی عجّل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشّریف همه عاشورایی‌اند و پرورش یافته‌ی مکتب امام حسین علیه‌السّلام.
حال که عاشورا پشتوانه‌ی فرهنگی انتظار هست، پس باید در جهت تبیین حرکت عاشورا و نیز برگزاری هر چه باشکوه‌تر مراسم عاشورا و معرفی اسوه‌های جاویدان آن، تلاش دو چندان کرد.[6]
اللهم ارزقنی شفاعة الحسین یوم الورود و ثبّت لی قدم صدق عندک مع الحسین و اصحاب الحسین
[1] . ر.ک: صافی گلپایگانی، منتخب الأثر، ص 140 ـ 139 و 264 – 254 .
[2] . یزدی حائری پور، الزام الناصب فی اثبات الحجة الغائب، ج 2، ص 282 .
[3] . نجم الثاقب، ص 469 .
[4] . مفاتیح الجنان، بعد از زیارت جامعه .
[5] . حماسه‌ی عاشورا به بیان حضرت مهدی عجّل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشّریف ، ص 115 .
[6] . سید مسعود پور سید آقایی، عاشورا و انتظار .